We zijn weer terug!

1 reactie

Een week geleden zijn we weer terug gekomen in Nederland. Het is nog even wennen aan het water drinken uit de kraan, wc-papier in het toilet gooien, drie kussen geven bij het begroeten, maar bovenal moeten we wennen aan de kou!

Niet dat we de laatste weken in Zuid-Amerika zulk mooi weer hebben gehad. Het is regenseizoen en dat hebben we gemerkt! In Florianopolis zijn we dan ook niet lang meer gebleven en we reisden af naar Foz do Iguacu. Hier waren we natuurlijk voor de watervallen. We hadden geluk – het was droog toen we die gingen bekijken. Wel werden we zeiknat door de watervallen zelf. Ze zijn ontzettend mooi, heel groot en indrukwekkend. Door het regenseizoen waren ze helaas ook heel bruin.

De laatste week van de reis hebben we doorgebracht in Rio de Janeiro. We hebben af en toe in de zon op het strand kunnen liggen, daar hadden we dan ook al een half jaar naar uitgekeken! De rest van de tijd was het niet echt lekker weer, dus we hebben niet alles gezien wat we wilden zien. Wel hebben we rondgelopen door Lapa, een wijk in Rio met onder andere de bogen en de ‘trappen van Selaron’. Dit zijn beroemde trappen met kleurrijke tegels. Bovenaan de heuvel staat een ruïne, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad.

‘s Nachts is Lapa dé plek om te stappen. Dan staan er overal tentjes waar je bijvoorbeeld caipirinha’s kan kopen. Met vrienden van Morten (broer van Kirsten) hebben we het nachtleven van Rio ontdekt. We hebben de hele stad gezien vanuit de taxi, om toch weer terug te gaan naar Lapa en de nacht eindigde op het strand.

We hebben natuurlijk ook het standbeeld van Christus bezocht. Het is daar enorm toeristisch, dus het was veel in de rij staan en proppen tussen de mensen, maar het uitzicht was het waard.

Op een van de laatste avonden hebben we ‘afscheid’ genomen van onze reis. Met de jongens waar we ook mee waren stappen gingen we naar Fogo do Chau. Een erg goed steak restaurant, all you can eat (dankjewel Morten!!). We hebben nog nooit zulk lekker mals vlees gehad en we zaten dan ook propvol toen we uiteindelijk weer de regen in stapten.

Op het vliegveld van Rio kwam het afscheid van elkaar. Maar dit afscheid is natuurlijk niet voor lang. Wel missen we alle mensen die we ontmoet hebben tijdens deze reis, vooral de kindjes! We kunnen terug kijken op een geweldige reis, waarin we de mooiste plekjes, maar vooral ook de meest fantastische mensen hebben gezien. Hopelijk hasta luego!

%%wppa%% %%slide=15%%

That’s what friends are for!

1 reactie

Vlak na ons laatste blog hadden we even een klein tegenvallertje: de rugzak van Kirsten is gestolen met al haar belangrijke dingen erin. Maar inmiddels is alles geregeld en kan ze gewoon naar huis! Zij arriveert op woensdag 20 maart om 12:15!

Ondanks al het geregel hebben we veel leuke dingen meegemaakt. Om te beginnen ons bezoek aan onze vrienden in Córdoba. De eerste dag begon hectisch. Maar gelukkig hadden we twee mannen bij ons die de weg in Córdoba kenden. Na een ochtend en middag bellen en op het politiebureau rondhangen, namen ze ons mee naar een feest met de hele familie. We werden door iedereen heel vriendelijk begroet en we kregen veel eten en drank. We kwamen er achter dat feesten in Argentinië gepaard gaan met veel drank (weer een nieuw drankje leren kennen, een soort punch maar dan met witte wijn en nog een ander drankje misschien??) en veel eten. Twee varkens en een enorme pan drank (denk dat Obelix daar nog in zou kunnen vallen) zijn er doorheen gegaan.

De zondag werden we meegenomen naar het ‘country’ huisje van de familie Quadri. Daar aten we een asado (barbecue) voor de lunch. Na de lunch kregen we alle dieren te zien. We begonnen bij de koeien en liepen (Jeltje door de koeienstront) naar de varkens. Toen we terug liepen, vroeg de buurman of Joaquin wilde helpen met het slachten van een varken. Aangezien onze Argentijnse vrienden dit vaker doen, konden wij het tafereel ook eens meemaken.

Het varken dat geslacht ging worden was al afgezonderd in een apart hok. Ze gooiden haar op de rand en staken een mes in haar slagader. Na eventjes krijsen en piepen (en poepen) was ze dood. Bij het huisje werd zij grondig schoongemaakt. Met kokend water en een lepel werden de haren en huid eraf gehaald. Erna werd zij nog gepedicuurd en toen kon ze worden geopend. Alle ingewanden werden eruit gehaald. Een aantal werd bewaard om later te worden opgegeten. Het schone varken werd gewogen en daarna kon ze worden verkocht.

Op dinsdag namen we weer afscheid van Bernardo en Joaquin. Onze volgende stop was Buenos Aires. Hier gingen we op bezoek bij Ezequiel en zijn familie. We werden opgehaald bij het busstation en onze eerste stop was de Ambassade. Toch fijn al die mensen die je helpen in een land waar maar weinig mensen engels kunnen. We werden uitgenodigd om bij de familie Garcia te logeren. Een heel lief en hecht gezin. We werden door Ezequiel en Florencia meegenomen naar een pretpark. ‘s Avonds waren er allemaal vrienden op bezoek (toch altijd interessant die hollanders) en had mama Garcia heerlijke pizza’s gemaakt. We kregen filmpjes te zien van dansoptredens van de familie. Het hele gezin doet aan folklore (volksdansen). Het is meer een theatraal dansoptreden dan alleen dans. Het hele gezin reist de wereld over om op te treden. Voor de geïnteresseerden, we hebben een dvd’tje meegekregen.

De volgende avond werd er weer asado gegeten. Deze keer heel uitgebreid. Weer was er bezoek. We aten onder andere ‘chinculin’, koeiendarmen. De rest van de asado vonden we wél lekker. Het afscheid was bij de boot. We gingen naar Uruguay!

Drie uur later kwamen we aan bij La Colonia. Dat is een klein dorpje aan de zee. We hebben daar het oude centrum bekeken. ‘s Avonds was er asado in het hostel, maar daar hadden we nu wel weer even genoeg van gegeten.

We wilden verder naar Cabo Polonio, maar daar konden we niet direct heen. Daarom hebben we een nacht doorgebracht in Montevideo. Daarna konden we door naar het kustdorp zonder elektriciteit. Het weer zit ons al een tijdje tegen. Maar het is wel een mooi dorpje, klein, kleurrijk en het heeft zo zijn charme met alleen een kaarslichtje ‘s avonds. We sliepen in een tent in de tuin van het vakantiehuisje van een aantal Uruguayanen. We hebben ze nog zien surfen, wij wilden dat graag gaan leren in Florianopolis!

Een hele lange busrit later, waarbij we ons helemaal kapot hebben gelopen tussen de Uruguayaanse en de Braziliaanse douane en nog een uur langer dan gehoopt hebben gewacht op de grens (want we schijnen in Brazilië weer een uur terug te gaan), zitten we dan in Florianopolis. En het is heel vies weer. Dus van dat surfen en bruin worden is het nog niet helemaal gekomen. Hopelijk kan dat nog ergens in de laatste twee weken!

Tot snel!

%%wppa%% %%slide=14%%

Bier, chocola en wijn

2 reacties

Valdivia, tien uur ten zuiden van Santiago, staat vooral bekend om het bier dat er gebrouwen wordt. Het is een Duits merk, Kunstmann, maar omdat er zoveel Duitsers ooit geëmigreerd zijn naar Valdivia, is het typisch voor de streek. Een bierproeverij kon dus niet uitblijven! Dichtbij Valdivia is een klein plaatsje, Encuentro Costumbrista, met een groot overdekt terras met allemaal eettentjes en een groot podium. Het tweede optreden was erg leuk, kinderen die gingen volksdansen.

Het weer was een stuk slechter geworden na Santiago. Ook de eerste dag in Pucon was het nog niet veel beter, maar de tweede dag gingen we canyoningen. We zaten in een grote groep van 10 personen. We liepen door het water, sprongen van stenen af en gingen abseilend van de watervallen. Echt een hele leuke dag. Alleen onze bus ging om 16:00 uur en we zouden om 14:00 uur terug zijn. Toen onze tocht eindigde moesten we wachten op de chauffeur om ons terug te brengen (en het was al 15:00). Uiteindelijk kwam de chauffeur en werden we net op tijd bij ons hostel afgezet. We hadden zelfs nog een paar minuten bij het busstation om even een boterhammetje te eten.

We proberen namelijk zoveel mogelijk eten te maken en te kopen in de supermarkten in plaats van uit eten te gaan. Het geld wordt namelijk schaars en we moeten nog een paar weken. Daarom zeulen we inmiddels al met een pot pindakaas, pot chocoladepasta, een zak bloem, theezakjes, bouillonblokjes, een zak aardappelpuree, een zoutvaatje en een flesje olie.

Een heel brood en vier uur later bereikten we Osorno, omdat we een tussenstop moesten maken. Maandag gingen we de grens over naar Argentinië en kwamen we aan in het mooie Bariloche. Het is een gebied vol meren en bergen en een strakblauwe lucht! We hebben er een mountainbiketocht gedaan, Circuito Chico genoemd. Het was nog best een zware tocht met steile hellingen, maar we hebben hele mooie plekjes gezien. Verder staat Bariloche bekend om haar chocola. Maar we hebben ons in kunnen houden, alleen wat proefstukjes geroofd uit de winkels.

Van het bier en de chocola gingen we verder naar de stad van de wijn, Mendoza. We hebben fietsen gehuurd van mr. Hugo en zijn bij een aantal wijngaarden langs gegaan om te proeven. Bij de olijfboomgaard hadden ze geen wijn, dus gingen we aan de likeur. Met onder andere absint van 75%. We hebben lekkere tapenade gehaald en een speciaal flesje wijn om mee te nemen naar onze vrienden in Córdoba.

%%wppa%% %%slide=13%%

Van Bolivia naar Chili

2 reacties

Toen we in Sucre waren aangekomen was het carnaval begonnen. Overal gooiden mensen waterballonnen. En niet alleen op de locals. Nee, wij waren ook een doelwit. Vanuit ramen, daken, langsrijdende auto’s, van jongvolwassenen of gewoon kinderen op straat, overal en door iedereen kon je te pakken worden genomen. Goed uitkijken en snel lopen dus! Ons hoogtepunt in Sucre waren de 7 cascadas . We dachten dat we 7 watervallen zouden zien en erin konden zwemmen. Maar onze gids was de slechtste gids ooit. Bij de eerste waterval wilde hij al stoppen en vroeg hij of we verder wilden ja of nee. Natuurlijk wilden we dat! Moesten we wel een klein stukje door een waterval klimmen, maar dat is juist leuk toch? Vervolgens kwam hij met een of andere route aan die geen route was. Waarbij we een rots van 10 meter moesten beklimmen zonder een of andere zekering. Op weg naar boven kwam hij er dan ook achter dat de weg zo toch niet verder kon. Dus: weer terug naar beneden. Gelukkig was er een jong stelletje dat wel de weg wist naar de volgende waterval. Met behulp van hen hebben we de volgende waterval beklommen. Uiteindelijk hebben we bij de 3e waterval wat gezwommen en erna een flinke wandeling gemaakt om weer terug te komen bij de auto. Geen 7 watervallen dus, maar toch een lekkere dag gehad in een mooie omgeving.

Van Sucre gingen we naar Potosi. Deze plek staat bekend om de mijnen. Uiteraard hebben wij als echte toeristen ook deelgenomen aan een tour. Met een enorme groep van ongeveer 13 man moesten we eerst onze outfit scoren. Een soort regenpak, laarzen, mondkapje, helm en hoofdlamp. Van daaruit gingen we ‘cadeautjes’ kopen voor de mijnwerkers; cocablaadjes en frisdrank. Onze gids wilde niet dat we dynamiet mee zouden nemen (waarom niet?!?!?!?). Bij de mijnen aangekomen begon onze donkere tour. In de mijn is het donker, vochtig, warm. Je loopt door de plassen, ja… wat is het eigenlijk? We moesten voorzichtig over het spoor lopen, achter elkaar in een lijn. Goed luisteren of er mijnwerkers met karren aankomen. Zo ja, aan de zijkant wachten, voeten goed bij je houden en wachten tot ze weer verder zijn. Als we mijnwerkers tegenkwamen werd er een praatje gemaakt en kregen ze een fles drank en/of de zak cocablaadjes. De mijnwerkers eten niets, gedurende de hele dag dat ze werken. Zij hebben een prop cocablaadjes in hun wang en dat was het. De doorgangen werden steeds nauwer en lager. Soms moesten we bijna kruipend over de grond. We hebben vaak ons hoofd gestoten, maar gelukkig hadden we een helm op. Wat een werk. Heel veel respect voor de mensen die dat werk doen. Sommige jongens beginnen op hun 14e te werken in de mijn als hun ouders er toestemming voor geven.

Na Potosi gingen we naar Uyuni. We kwamen rond 00:00 uur aan dus gingen meteen op zoek naar een hostel. De volgende ochtend checkten we om 08:00 alweer uit, want we hadden een missie. We wilden diezelfde ochtend nog mee met een tour. Na het ontbijt hebben we een tour geboekt en om 11:00 uur begon onze  driedaagse tour met de 4×4 jeep. We begonnen met het treinenkerkhof, een verlaten gebied met allemaal oude treinstellen. Daarna gingen we naar de zoutvlakte. Normaal is dit een grote witte vlakte, maar door het regenseizoen lag dit nu onder water. Hierdoor kreeg je een mooie weerspiegeling. En alsnog konden we wat grappige foto’s maken, zonder diepte. We zaten in de groep met 5 anderen en zaten dus vier dagen met elkaar ‘opgescheept’ in de auto. ’s Avonds in ons verblijf genoten we van wat flessen wijn en wat drankspelletjes. De volgende dag was een drukke dag. Van de vallei van de rotsen, naar de berg met 7 kleuren en naar veel verschillende laguna’s. De meren waren allemaal verschillend, in kleur of dieren die er te zien waren. Een drukke, maar mooie dag. ’s Avonds dit keer geen drank in het spel, maar op tijd naar bed. Jeltje is nog met de rest van de groep buiten de sterren gaan bekijken. Ze waren erg helder en dichtbij. De laatste dag begon om 05:00 uur. Eerst naar de geisers om erna even bij te komen in een natuurlijke hotspring. Heerlijk heet water na de koude nacht. Na de hotspring nog even een stop gemaakt bij  ‘laguna verde’ (groen meer). Hierna hield de tour op en werden we afgezet bij de grens naar San Pedro de Atacama in Chili.

Daar merkten we meteen het prijsverschil. Bolivia is spotgoedkoop, maar Chili heeft prijzen vergelijkbaar met Nederland. Het was dan ook even zoeken naar een geschikt hostel, een prijsvergelijking was nu wel noodzakelijk! Ook was er een groot verschil in temperatuur. Toen we ’s ochtends vertrokken van Salar de Uyuni was het nog onder het vriespunt, in Chili was het 40 graden. We waren nog met drie andere personen uit de groep en we hebben samen mountainbikes gehuurd om naar Valle de la Luna te fietsen. Dat is een gebied naast het dorp dat wordt vergeleken met het landschap van de maan. We liepen een route door uitgeholde rotsen. Het was een beetje bukken en klauteren en het was af en toe erg donker, maar het was heel leuk om te zien. Toen we daar weg kwamen waren we vrij laat – we wilden namelijk een stukje verderop de zonsondergang bekijken. We kregen een lift zodat we nog nét op tijd kwamen. Voor de terug moesten we weer een nieuwe lift vinden en we konden achter in een jeep springen.

De volgende dag wilden we graag een auto huren, maar vanwege carnaval was alles al verhuurd. We besloten te lopen naar het zwembad, wat best ver was om te lopen met 40 graden. Dus opnieuw hebben we onze charmes in de strijd gegooid om een lift te regelen. Het zwembad was een welkome afkoeling! ’s Avonds heeft een van onze reisgenoten voor ons gekookt. Hij is een chef uit Uruguay die zelf drie restaurants in Frankrijk bezit, dus we hadden het goed voor elkaar! De volgende dag namen we om 13:00 uur de bus naar La Serena, waar we in de ochtend aankwamen.

Het weer viel daar wat tegen, het was vrij bewolkt. Maar ondanks dat zijn we lekker aan het strand gaan liggen en het is ons toch nog gelukt om door de wolken heen te verbranden.

Na La Serena namen we de bus naar Santiago, waar we van het busstation werden gehaald door Jean Pierre, de jongen waar we in Bolivia een tijd mee hebben samen gereisd. We konden bij hem en zijn ouders verblijven. Zijn familie is enorm gastvrij, we werden heel hartelijk ontvangen. JP en zijn vriendin hebben ons meteen het belangrijkste van de stad laten zien, de Pio Jera, waar we een Terremoto hebben gedronken. Dat is ijs en allerlei soorten drank (in ieder geval vernett en iets van wijn) waar je – en dat hebben we gemerkt – heel snel dronken van wordt. Om dat weg te spoelen hebben we een biertje gedronken bij Bellavista. ’s Avonds hebben we weer een nieuw drankspelletje geleerd en zijn we met de vrienden van JP gaan stappen, incl. afterparty.

Vrijdag heeft JP ons het zwembad van zijn ouders (!) laten zien, wat voor publiek nu dicht is, dus wij hadden het voor onszelf. ’s Avonds wilden we weer stappen om onder andere de verjaardag van de Uruguayaanse chef te vieren, maar het water in heel Santiago was afgesloten, waardoor alles gesloten was. Daarom wilden we naar een mirador om daar een biertje te drinken, maar de politie was aan het patrouilleren dus zijn we angstig weer terug naar huis gegaan.

Dat was ook niet verkeerd, want zaterdag vertrokken we met JP en een vriend van hem naar het strand, Vina del Mar. Dit werd een interessant weekend, te beginnen met de surfboards die op de snelweg van de auto af vlogen. We hebben erg geluk gehad, er is niemand mee geraakt. Alleen de surfboards hebben het niet overleefd. In Vina hebben we even op het strand gezeten en ’s avonds hebben we gefeest. Zondag gingen we surfen! Kirsten eindelijk weer na anderhalf jaar en Jeltje voor de allereerste keer. Op het moment dat we met onze wetsuits aan en met de surfboards onder de armen de zee in wilden stappen, begonnen echter mensen te gillen, ouders hun kinderen te zoeken en de lifeguard iedereen het water uit te fluiten. Er bleek een aardbeving (5.5 op de schaal van Richter) te zijn, dus uit voorzorg kon niemand het water in. Een uur later was de kust weer veilig en we gingen op de door de verhuurder aangewezen plek het water in. Lekker oefenen in de branding. Het ging net lekker toen een lifeguard naar Jeltje begon te schreeuwen dat we het water uit moesten. Toen we dat hoorden merkten we dat het niet lukte. We gingen een paar keer over de kop en raakten een beetje in paniek. De stroming was zo sterk en we hadden niet gemerkt dat we af waren gezakt in een ripcurrent (de stroming terug naar de zee). Gelukkig hebben we ook dat avontuur weer overleefd en konden we nog even verder oefenen op een plek iets verder van de ripcurrent, maar we waren wel een beetje bang geworden.

Maandag hebben we Valparaiso bekeken, met de haven en alle nauwe straatjes en muurbeschilderingen. Het was erg warm en daarna wilden we graag nog even afkoelen in de zee. Met golven onvergelijkbaar met die in Nederland.

’s Avonds gingen we weer terug naar Santiago en wilden we een bus boeken naar Mendoza, Argentinië. Door de regen blijkt de weg onbegaanbaar te zijn, dus rijden er ook geen bussen. Daarom gaan we meer afzakken naar het zuiden. Het mag dan zomer zijn, maar dat gaat samen met regenseizoen!

%%wppa%% %%slide=12%%

In the jungle…

1 reactie

Na Copacabana vertrokken we naar La Paz. Daar hebben we een paar dagen rustig aan gedaan en daarna vertrokken we naar de jungle. We zaten 20 uur in de bus, over hobbelige wegen langs diepe afgronden. Na een slapeloze nacht kwamen we aan in Rurrenabaque, een uurtje later stapten we weer in een jeep en vier uur later waren we bij de jungle. We schrokken meteen van het aantal muggen. Hadden we maar meer deet meegenomen! In een groep van negen mensen en gids zaten we in een langwerpige boot. Onderweg naar de lodge kwamen we heel veel junglebeesten tegen. Van krokodillen tot apen en capibara’s en vooral heel veel exotische vogels.

Na de actieve meerdaagse Machu Picchu tocht was dit een wat relaxter uitstapje. We hebben veel in de boot gezeten, ’s nachts krokodillen gespot, geprobeerd Piranha’s te vangen en anaconda’s te vinden, zonsondergangen en -opkomsten bekeken en gedobberd tussen de dolfijnen. Het was een mooie, indrukwekkende trip, maar we kwamen terug met honderden muggenbulten. De busreis terug was weer lang, zeker omdat er twee keer een band moest worden vervangen.

De volgende dag kwamen we dus weer vrij moe aan in La Paz. Om dezelfde avond de bus weer door te pakken naar Cochabamba. Die bus kwam eerst niet opdagen, omdat hij een heuveltje niet over kwam. Na twee uur in de kou te hebben gestaan (ja, hier was het ook maar vier graden!) begon dan eindelijk de acht uur durende reis.

In Cochabamba is een Jezusbeeld, vergelijkbaar met die in Rio de Janeiro. We hebben de heuvel – 1403 treden (Kirsten heeft geteld) – beklommen en daarna nog Jezus zelf. Daarna hebben we een stadswandeling gemaakt, langs het meer en de grote markt.

Op internet stond dat er in Cochabamba allerlei actieve dingen te doen waren, zoals raften en canyoningen. Helaas bleek dat toch niet echt mogelijk. We moesten er wel een paar dagen doorbrengen, want Kirsten heeft een infectie in haar oren en moest drie keer een spuit in haar bil.

Dat betekende dat we de verjaardag van Jeltje in Cochabamba gingen vieren! Er viel een feestdag samen met haar verjaardag waardoor alles dicht was en waardoor we eindigden in een van de karaokebars die nog wel open was. Daar hebben we de sterren van de hemel gezongen.

Op 23 januari zelf hebben we geshopt. Waar we achteraf een beetje spijt van hadden, omdat het voor ons allebei ineens niet meer mogelijk was om geld op te nemen met onze pinpas. En natuurlijk hebben we lekker veel taart gegeten, maar geen alcohol gedronken in verband met Kirstens antibiotica.

Vanavond vertrekken we naar Sucre, la ciudad blanca.

%%wppa%% %%slide=11%%

Machu Picchu

9 reacties

Onze reis is begonnen. De laatste dagen in het weeshuis gingen erg snel voorbij. In die twee maanden tijd zijn we veel om de kindjes en de tia’s gaan geven. Het afscheid was dan ook erg moeilijk, na een heerlijke lunch met weer veel zoetigheid. We hadden een aantal keer taart gehaald in de tijd dat we er waren. Omdat we in december al veel taart hadden gegeten, hadden wij voor ons afscheid een aantal cakes meegenomen en zelf slagroom gemaakt. Bij het afscheid hebben we een paar traantjes gelaten en veel gekust en geknuffeld om van iedereen persoonlijk afscheid te nemen. Van de tia’s hebben we een mooi setje oorbellen en een armbandje gekregen. Het was moeilijk om weg te lopen en te weten dat je niet meer terugkomt. Maar we hadden een ander mooi vooruitzicht. Ons afscheid van het weeshuis was op 31 december. De avond hebben we feestend doorgebracht met andere vrijwilligers. Een mooie afsluiting van het jaar om dit samen te kunnen vieren.

Op 1 januari begon ons tweede deel van dit avontuur. We namen de bus naar Cusco, naar het hostel Home Sweet Home. Een fijn hostel met een mooi uitzicht over de stad. Na 3 maanden hetzelfde soort ontbijt, kregen we nu lekker ei en pannenkoek. We gingen op zoek naar een organisatie om onze Inca Jungle Trek te boeken. We wilden de extra opties erbij boeken: raften en ziplinen. Helaas bleek dat raften te gevaarlijk was in deze periode en dat er ongeveer 2 weken ervoor 2 mensen zijn overleden tijdens het raften. De meeste organisaties wilden dit dus ook niet aanbieden. Aangezien wij nog 2 maanden door willen reizen, kozen wij dus ook om alleen zipline extra te boeken.

Op 3 januari hadden we onze bagage achter gelaten in het hostel en gingen we beginnen aan de Inca Jungle Trek. Toen de groep was verzameld (16 personen) werden we naar het begin gereden. Hier kregen we onze mountainbike en bescherming. Helaas begon het net toen we wilden beginnen, keihard te regenen. Het eerste uur hebben we door de regen gefietst. Het was heel mistig en daardoor zag je niet veel. Op een tweerichtingsweg toch best spannend. Iedereen ging voorzichtig en met een rustig tempo de berg af. Na een korte pauze klaarde het weer op. We begonnen aan het tweede deel van de route. Tijdens het fietsen droogden we aardig op. Helaas waren er een stuk of 10 rivieren waar we doorheen moesten fietsen. De eerste twee waren grappig en leuk, maar daarna wilden we gewoon opdrogen, wat door de rivieren toch lastig ging. Het laatste deel van de fietstocht ging over een modderweg. Een heel leuk stukje waarbij we vele heuveltjes, kuilen en modderplassen moesten doorstaan. Het resultaat: we zaten helemaal onder de modder. Van top tot teen. Onderaan hebben we met de groep genoten van wat biertjes en daarna gingen we naar ons eerste hostel in Santa Maria. Hier kregen we onze lunch en leerden we de groep beter kennen onder het genot van nog meer biertjes. De avond hebben we gezellig buiten doorgebracht en we raakten al snel bevriend met 4 Argentijnen; Bernardo, Nikanor, Joaquin en Julio.

De tweede dag van de tocht begonnen we, met onze schoenen die nog steeds nat en soppig waren, aan een lange wandeling. We gingen de jungle in. Deze dag was erg benauwd en vochtig. Na een wandeling van ongeveer 4,5 uur stopten we om te lunchen. Je kon merken dat we door de jungle liepen. Tijdens de lunch zijn we helemaal lek geprikt. We weten niet wat ons prikte, maar het waren ook allemaal verschillende bulten. Na de lunch gingen we door met onze jungle tocht. Om ongeveer 18 uur ’s avonds kwamen we aan bij een hot spring. Hier konden we lekker genieten van het warme water. Dit hadden we wel verdiend na deze twee dagen. Na dit relaxmomentje gingen we naar ons hostel in Santa Theresa. Hier hadden we lekker gegeten en erna zijn we met onze Argentijnse vrienden en onze nieuwe Chileense vriend Jean Pierre wat gaan drinken. We hadden een paar uur buiten gezeten en erna gingen we een bar in. We waren ongeveer de enige personen dus we hadden de dansvloer voor onszelf. We hebben lekker gedanst en gekke dingen gedaan. We konden dan ook lekker slapen na deze dag.

De derde dag begon voor ons met ziplinen. Niet iedereen had deze extra optie gekozen. We gingen met de Argentijnen en nog twee anderen uit de groep aan dit onderdeel beginnen. We kregen onze harnassen en bescherming en mochten eerst een hele klim maken. Bovenaan gekomen begon gelijk onze eerste zipline. Wat een mooi uitzicht! De tweede zipline was meer dan een kilometer lang. Dit was de langste van heel Zuid-Amerika, maar het ging voor ons gevoel veel te snel voorbij. De derde was er eentje waarbij je gek kon doen. Nikanor ging bijvoorbeeld op zijn kop. Wij begonnen achterstevoren en moesten proberen om te draaien. De laatste zipline ging erg snel en je moest op tijd afremmen, want je stopte op een platform. Op dat platform stond een gids die je omschakelde op een andere lijn en je dan naar beneden liet vallen (rappellen). Na het ziplinen gingen we lunchen en daar kwamen we weer samen met de rest van de groep. Hierna gingen we lopend naar Agua Calientes, waar ons volgende hostel was. In Agua Calientes konden we weer even genieten van wat drankjes. Het is daar de hele dag door Happy hour. En we hebben dan ook veel cocktails besteld (met gratis nacho’s). ’s Avonds hebben we met de hele groep gegeten en erna weer lekker wat cocktails gedronken.

De laatste dag begon om 04:00 uur ’s ochtends. Om 04:30 uur verzamelden we met zijn allen om in het donker naar de brug te lopen. Daar moesten we om 05:00 uur overheen. Want vanuit daar hadden we een uur om de top te bereiken. Deze weg omhoog bestond uit 1700 treden en niet zomaar treden. Podverdikkie wat een klim. Het was benauwd en tropisch en daardoor brak het zweet je al na een paar treden uit. Maar we hebben het gehaald. Om 06:00 uur stonden we bovenaan. Hier gingen we snel naar binnen (lekker voorgekropen bij de rij, door bij anderen te staan die we kenden) om naar het hoogste punt van de Machu Picchu te gaan. Bij ‘the guardian house’ konden we de zonsopgang zien. Hierna kregen we een rondleiding en erna mochten we zelf rondlopen. Een erg mooie dag, met veel mooie indrukken. Na een hele dag lopen gingen we weer terug naar Agua Calientes. Hier kwamen we rond 16:00 uur aan. Helemaal gesloopt gingen we weer aan de cocktails. Na een lekkere maaltijd (twee grote pizza’s) met onze nieuwe vrienden gingen we met de trein en bus terug naar Cusco. We kwamen rond 01.30 uur aan in Cusco. De Argentijnen brachten ons als echte heren terug naar ons hostel. Hier hadden we nog een klein probleempje, omdat de eigenaar onze reservering vergeten was. Maar na eventjes wachten, kregen we zijn kamer.

Na deze vier slopende dagen wilden we graag uitslapen, maar we moesten ‘al’ om 10:00 uur op voor het ontbijt. En daarna werden we onze kamer uitgeschopt. We hebben voor de lunch afgesproken met onze nieuwe reisgenoot Jean Pierre. We vonden een Nederlands eetcafé en we hebben bijna alles besteld wat op de kaart stond. Broodje kroket, bitterballen, hutspot, patatje oorlog, poffertjes, etc. Daar waren we wel aan toe! ’s Avonds reisden we verder met hem en onze andere nieuwe reisgenote, de Uruguayaanse Carolina, naar Puno. Maar voordat we de bus namen, hebben we wat laatste Peruaanse souvenirtjes gekocht en gedineerd met onze Argentijnse vrienden. We hebben eindelijk een stukje ‘cuy’ (cavia, wat een echte Peruaanse lekkernij is) geproefd. De volgende ochtend kwamen we aan in Puno. We lieten onze tas achter op het busstation en gingen met de boot naar las Islas Flotantes (The floating islands). Deze zijn gemaakt van grond en een soort riet en er wonen daadwerkelijk nog mensen (het volk Uros) op. Zij leven vooral van de toerisme. We werden uitgenodigd in hun huisjes en hebben hun kleding gepast en met hun baby’tjes geknuffeld. We kregen gelijk weer heimwee naar het weeshuis. Met een echt Uros schip werden we, terwijl de Uros kindjes voor ons zongen, naar het hoofdeiland gebracht. Vanaf daar gingen we met de moderne boot weer terug naar Puno. ’s Middags namen we de boot naar Copacabana. Dit ligt in Bolivia, dus we moesten de grens over. Vanwege ons verlopen visum bleek dit toch wat meer gedoe te zijn dan ons van te voren verteld was, dus de bus ging zonder ons en met onze bagage weg. Onze reisgenote Carolina zat wel in de bus en heeft onze bagage in Copacabana uit de bus gehaald. Jean Pierre was gelukkig bij ons, want ondanks onze lessen Spaans konden we niet alles begrijpen wat de onaardige grenswachters te zeggen hadden. En aangezien Jean Pierre Chileen is kon hij ons goed helpen. Met de taxi kwamen we uiteindelijk toch in Copacabana, waar we ook onze Argentijnse vrienden terug vonden. We waren erg blij hen te zien!

Woensdag gingen we naar Isla del Sol, het enige wat hier rond Copacabana te doen is. De naam beloofde een zonnige dag, maar dat was het helaas niet. Het is hier op 4000 meter hoogte erg koud! We hebben een mooi wandelingetje gemaakt op het eiland, wederom met onze Argentijnse vrienden. Onze reisgenoten bleven op het eiland slapen, wij zijn terug gegaan naar Copacabana. We waren hard toe aan een dagje rust. Na het avondeten namen we afscheid van de Argentijnen, maar niet voor lang. We willen ze graag opzoeken in hun woonplaats Córdoba, vlakbij Buenos Aires.

Behalve deze jongens heeft de Machu Picchu trip ons meer gidsen opgeleverd: Jean Pierre woont in Santiago en een ander erg aardig stel uit Brazilië gaat ons rondleiden in Rio de Janeiro. Er staan ons nog veel mooie avonturen te wachten! Morgen eerst verder naar La Paz en de jungle van Rurrenabaque.

%%wppa%% %%slide=10%%

Afscheid van Arequipa

2 reacties

Nog drie dagen werken in het weeshuis.. en dan moeten we afscheid nemen van ‘onze’ kindjes! Na twee maanden zijn we ontzettend veel om ze gaan geven, om de een nog meer dan om de ander. En we hebben ze zien groeien! De een heeft leren kruipen, de ander kan bijna alleen lopen en de peuters beginnen steeds meer te praten. Het is bijvoorbeeld zo schattig als Carlitos “Jeltje!” roept! En de oudere kindjes beginnen ook steeds meer om ons te geven. Het wordt een moeilijk afscheid, maar we zijn ook wel toe aan het ‘echte’ reizen.

Het vorige blog was 18 november, dus we hebben wel het een en ander te vertellen! We zijn een paar keer naar het strand geweest, onder andere in de week dat Nick hier was. Met nog een aantal familieleden gingen we naar Mejia, waar ons gastgezin een huisje heeft. Helaas scheen de zon niet zo, waar Nick juist zo op had gehoopt. Gelukkig was er één ding nog belangrijker voor hem hier in Peru. In de week dat Nick hier was scheidden onze wegen af en toe. Jeltje bleef werken in het weeshuis en Kirsten maakte leuke uitstapjes met Nick. Zo hebben ze gemountainbiked van Chachani en geziplined. Met zijn allen hebben we geraft over Rio Chili en een rotswand van 60 meter beklommen. Een actief weekje dus!

Vorige week hebben we dan eindelijk Misti beklommen. We keken al 2,5 maand tegen die vulkaan aan en eindelijk gingen we samen met een ander nederlands meisje uit het weeshuis de uitdaging aan! De groep bestond uit 9 mensen: Wij, Miriam, een Braziliaans koppel, een man uit Peru, een meisje uit Zwitserland en 2 gidsen. De vulkaan is 5822 meter hoog en we hadden al van veel mensen gehoord dat ze halverwege hadden opgegeven vanwege hoogteziekte. Nou, dat zou ons natuurlijk niet gebeuren! En wat was het een zware tocht. We begonnen de klim met een backpack op onze rug van zo’n 16 kilo. Deze moesten we meesjouwen tot aan het basiskamp. Gelukkig stonden daar al tenten. We hebben daar genoten van het uitzicht, van het simpele maar zeer welkome eten en daarna zijn we snel de tent in gedoken. Het was heel erg koud, dus we hadden wel zes lagen kleding aan. Door de kou kwam er van slapen niet veel. Om ongeveer 01:30 uur werden we weer ‘gewekt’. Na een snel kopje thee en broodje vervolgden we de tocht naar de top. In het pikkedonker (met alleen een hoofdlampje) en zonder licht van de stad, was dit een uitdaging. Tijd om naar het uitzicht te kijken hadden we vooral tijdens onze stops. Na ongeveer ieder uur namen we een korte pauze. Het uitzicht was zo mooi. Geleidelijk aan kwam de zon op en je zag de kleuren van de lucht veranderen. Helaas kon Jeltje de tocht niet afmaken doordat ze erg veel last had van de hoogte: moeite met ademen, hoofdpijn, misselijk. De rest van de groep ging verder en één van de gidsen is met Jeltje teruggegaan naar het kamp. De weg naar de top was zwaar. Fysiek ging het allemaal prima, maar je merkt heel snel wanneer je iets te snel gaat doordat ademen dan moeilijk wordt. Vooral rustig aan doen dus. Toen we bijna bovenaan waren (nog 125 meter om te stijgen) kreeg Kirsten toch ook last van de hoogte: hoofdpijn en een bloedneus. Maar als je er zo dichtbij zit, ga je niet meer stoppen om een bloedneus of wat hoofdpijn. Op de top hebben we genoten van het uitzicht. Na wat foto’s te hebben gemaakt, gingen we weer terug naar het kamp om alles in te pakken. De tocht naar boven duurde ongeveer 13 uur, verspreid over 2 dagen. Vanaf de top naar beneden duurde het ongeveer 3,5 uur.

De maand december staat voor de kindjes in het weeshuis vooral in het teken van cadeautjes. Er komen veel mensen (of clowns) langs en de kindjes eten deze maand dan ook veel te veel snoep, chips en koekjes. Inmiddels hebben ze weer zoveel nieuwe cadeautjes dat wij het leuker vonden om ze mee te nemen en iets leuks te gaan doen. We hadden de ‘oudere’ kindjes daarom de dag voor Kerst meegenomen naar de bioscoop, waar ze nog nooit eerder geweest waren. Zelfs de roltrap was een nieuwe ervaring. Eén van de tia’s die meeging was al 15 jaar niet meer naar de bioscoop geweest en was zelf ook erg enthousiast om mee te gaan. De kindjes vonden het erg leuk en ze gingen, met 2 grote bakken popcorn en wat drinken, helemaal op in de film.

Na twee kalkoenen, wijn, champagne en veel vuurwerk ligt kerst nu achter ons. Op naar oud en nieuw! Voor iedereen alvast een prospéro año nuevo.

%%wppa%% %%slide=9%%

Eerste weken weeshuis

2 reacties

Na ons weekend in Colca Canyon is er al weer veel gebeurd. Zo hebben we nu ons diploma Spaans – Pre-Intermedio in onze zak! En we hebben twee lesjes salsa gehad. We raken dus al steeds meer ingeburgerd. Maar het meest interessante is waarschijnlijk dat we inmiddels zijn begonnen met werken in het weeshuis.

We zijn alweer 2 weken aan het werk in het weeshuis. Het was even wennen, maar we hebben er onze draai ongeveer gevonden. De eerste dagen waren lastig, omdat de vaste tia’s (de ‘tantes’ die voor de kinderen zorgen) geen engels kunnen en erg druk zijn met alles wat er moet gebeuren. Het inwerken gebeurde dan ook meer door gewoon mee te gaan in de dagelijkse bezigheden. Zo waren we de eerste paar dagen veel aan het vragen over wat we konden doen en hoe dit moest gebeuren. Er is een soort vaste routine iedere dag en ze zijn best streng in hoe iets moet gebeuren. Zo heb ik (Kirsten) op een dag de bedden een aantal keer moeten opmaken, omdat het nog niet goed was.

Deze week kregen we wel al veel vertrouwen van de tia’s. Alle oudere kindjes en de vaste tia’s gingen weg en ze lieten Jeltje, mij en Vicky (een andere vrijwilliger) achter met de 9 baby’s/peuters. Het ging eigenlijk prima en we hadden een lekker dagje. Het aantal vrijwilligers verschilt per dag. Soms werk je met zijn 2en en een andere dag met zijn 5en. Het verschilt ook heel erg met wie je werkt, hoe je dag gaat. Een dag met zijn 5en kan nog chaotischer zijn en dat je uiteindelijk veel meer te doen hebt dan als je bijvoorbeeld met zijn 3en werkt.

Ook zit er veel verschil in hoe de kindjes worden verzorgd. Jel en ik proberen wel zo zuinig mogelijk te zijn met het gebruik van pampers en doekjes. Behalve wanneer we de kinderen in bed leggen proberen we katoenen luiers te gebruiken. Dit is wel een viezig karweitje als je ze moet verschonen en ze hebben gepoept in een katoenen luier. Er gaan dan ook veel kleertjes doorheen op een dag. Laatst hadden we ook een paar dagen dat er geen vochtige doekjes meer waren. Nou als je 9 kindjes hebt in de luiers die meerdere keren per dag verschoond moeten worden, is dat best een uitdaging. Maar alles went. Van pies op je kleding, etensresten op je gezicht en nek, kwijl aan je kleding en poep onder je nagel.

Wel merken we dat het steeds leuker wordt. Zelf vond ik (Kirsten) het in het begin nog niet zo leuk, omdat ik erg moest wennen aan alles en ik ook nog geen band had met de kindjes. Inmiddels groeit dat al steeds meer en raken we ook meer gehecht aan de kindjes. Zelf heb ik twee lievelingetjes, ook al vind ik alle kindjes schatjes. Er zijn twee peuters die ik het leukst vind om mee te werken. Een van 1 jaar en 3 maanden en een van bijna 2 jaar. De een (de jongste) is heel ondeugend en eigenlijk ook best stout. Hij is nog heel jong maar kan de boel wel een beetje terroriseren. Die ander is juist heel rustig en lief en een beetje in zichzelf. Jeltje vond het eigenlijk vanaf het begin al wel heel leuk met alle kindjes. Vanaf het begin vond ze een jongetje van 10 maanden heel leuk en nu worden ook de peuters (de twee jongetjes) hierboven meer haar favorietjes. De peuters zijn wat leuker omdat je er iets meer mee kunt en ze kunnen ook zelf iets meer. Ze begrijpen je als je iets zegt en ze gehoorzamen ook (niet altijd, maar dan gaan ze in de hoek).

We hopen wel dat de kindjes in de tijd dat we er zijn zichzelf ook ontwikkelen. Een aantal kindjes loopt motorisch iets achter en het zou mooi zijn als ze tegen de tijd dat we weggaan zelfstandig kunnen lopen of kruipen.

We hebben verschillende diensten in het weeshuis. De ochtenddienst van 07:00 – 12:00 uur en de middagdienst van 13:00 – 18:00 uur. Inmiddels weten we al dat je nooit op tijd klaar bent. We houden standaard rekening met een half uur uitloop, maar soms is dit bijna een uur. Als we de ochtend werken moeten we al om ongeveer 05:30 uur opstaan en zijn we meestal de rest van de dag best moe en gaan we ook vroeg naar bed. Tot nu toe hebben we nog niet heel veel gedaan op dagen dat we werkten. We zijn wel naar een museum geweest hier waar Juanita, een Inca meisje ligt. Zij werd 500 jaar geleden geofferd en begraven bovenop een berg.

Op onze vrije dagen proberen we wat uitstapjes te maken. Vorige week zijn we naar Sabandia geweest. Hier hebben we een wandeling gemaakt tussen de terrassen. Gisteren zijn we naar het strand van Mollendo geweest. Dit is ongeveer 3.5 uur met de bus hiervandaan. Gelukkig zijn de bussen hier erg goedkoop.

Vanavond gaan we bowlen en verder uitrusten voordat we morgen onze handen weer uit de mouwen kunnen steken.

%%wppa%% %%slide=8%%

Colca Canyon

9 reacties

In de nacht van donderdag op vrijdag, om 3:00 uur, werden we opgehaald met een minibus om naar Colca Canyon te gaan. Na ongeveer vier uur rijden kwamen we daar aan en kregen we ontbijt. De busrit zat er nog niet op. Over hobbelige wegen reden we naar ‘Cruz del Condor’, om daar condors te spotten. Daarna reden we door naar het startpunt van onze driedaagse wandeltocht. We zaten in de groep met drie Duitse meisjes en onze gids Pepe. Voor we begonnen gaf hij meteen een uitleg van een half uur. Rond tienen begonnen we dan echt. We liepen drie uur lang naar beneden. Na elke bocht hadden we al een mooier uitzicht dan in de bocht ervoor en we bleven maar foto’s maken. Toen we beneden waren hadden we het zo warm dat we de rivier in sprongen. Die was zo koud, dat er verder bijna niemand ging zwemmen, dus wij waren erg stoer.

Na 40 minuten klimmen kregen we lunch, met onder andere alpacavlees. Na een uurtje bijkomen in de zon begonnen we aan de laatste klim van de dag. Na ongeveer een uur kwamen we aan in het dorpje waar we gingen slapen. We waren zo moe, dat we meteen in slaap vielen op de harde bedden. We zijn er nog wel even uit geweest om te eten, maar gingen daarna weer snel slapen om de volgende ochtend weer om 9 uur verder te wandelen.

Deze dag stond vooral in het teken van uitleg door onze gids Pepe. We hebben ongeveer 2,5 uur gewandeld en we kregen 1,5 uur uitleg over het leven in de Colca Canyon. Er zijn verschillende dorpjes, die qua loopafstand soms 1,5 dag van elkaar vandaan liggen. Er is maar 1 ‘ziekenhuis’, wat het voor de dokter en de zieken erg lastig maakt. Dokters houden het dan ook nog geen jaar vol om daar te werken. Bovendien willen veel vrouwen die bijvoorbeeld mishandeld worden niet eens geholpen worden. En het grootste gevaar zijn de (mislukte) zwangerschappen. Daarnaast zijn de meeste locals zware alcoholisten, vandaar ook dat veel vrouwen mishandeld worden. Omdat de dokter voor veel mensen zo ver weg is, zijn de medische werkingen van planten erg belangrijk.

Ook is er 1 school. Maar niet alle kinderen willen of kunnen naar school, omdat hun grootouders (hun ouders werken vaak in de stad) hen nodig hebben in de landbouw. Er zitten ongeveer 16 kinderen op school, in 6 verschillende jaarlagen. Dat maakt het voor de enige leerkracht erg zwaar. Het niveau is daarom ook niet erg hoog.

De locals leven met name van de landbouw en tegenwoordig van toerisme. In sommige dorpjes komt nu electriciteit en ze zijn bezig met de aanleg van een weg voor auto’s. Dit is met name erg handig voor de dokter.

Na deze tocht kwamen we aan in de oase, die speciaal voor toeristen is aangelegd. Hier hadden we de hele middag om te relaxen en te zwemmen in het zwembad. Onze gids wilde een Peruaans drankspelletje met ons spelen; Todito. We dronken pisco met 7up en limoen en het resultaat was dat met name onze gids erg dronken was. We ontmoetten ook twee Italianen en een Fransman, die de volgende dag met ons weer omhoog klommen.

We vertrokken zondag om 5:15 in de ochtend. De drie Duitse meisjes vonden de dagen ervoor al zo zwaar dat ze besloten muilezels te huren die hen naar boven zouden brengen. Wij waren daar te stoer voor dus stonden we vroeg op. Pepe (de gids) had liever gewild dat wij ook muilezels zouden huren zodat hij dat ook kon doen. Hij had namelijk nog een beetje last van zijn kater.

Met onze nieuwe vrienden en de gids begonnen we dus aan de klim. Het was best zwaar, vooral toen op het einde de zon begon te schijnen. We moesten 1200 meter klimmen. Na 2,5 uur bereikten we de top en kregen we eindelijk ontbijt.

Tijdens de terugweg in het busje maakten we verschillende stops. Zo hebben we nog een aantal dorpjes bekeken, gezwommen in hotsprings, alpaca’s gefotografeerd en het hoogste punt van de omgeving gezien. Om 18:00 kwamen we weer ‘thuis’ en we zijn meteen na het eten gaan slapen.

Het was een heel bijzonder en mooi weekend. In ons volgende blog weer wat meer over het ‘normale’ leven!

%%wppa%% %%slide=7%%

Primera semana en Arequipa

1 reactie

Maandagochtend kwamen we aan in Arequipa. Er stond een oude man met een bordje met onze namen op ons te wachten. Hij bracht ons naar onze gastouders: Henry en Juana. We werden meteen volgestopt met eten. Een gewoonte die de hele week zo door is gegaan. ‘s Ochtends krijgen we een bakje fruit met ontbijtgranen en yoghurt en vervolgens brood. In de middag krijgen we soep en een warme maaltijd, meestal rijst, vlees en groente. ‘s Avonds krijgen we weer net zo’n vol bord vol warm eten en een toetje.

We moeten ongeveer 15-20 minuten lopen naar school. De terugweg is ongeveer 25 minuten. Het is hier namelijk vrij steil. En je moet uitkijken voor gaten in de stoep. Kirsten is er in gevallen.

Arequipa is omgeven door drie vulkanen, die je overal vanuit de stad kunt zien: Chachani, Misti en Picchu Picchu. Op de omslagfoto is het uitzicht vanaf het huis van ons gastgezin te zien, met daarop Misti en Picchu Picchu.

Arequipa ligt op een breuklijn. Ongeveer 60 keer per maand zijn er mini-aardbevingen. Voor mensen is dat niet merkbaar, maar de honden voelen het wel. Dan beginnen ze allemaal te blaffen.

Onze eerste les was woensdag. We hebben 5 dagen per week, vier uur per dag les. De eerste twee uur leren we vooral nieuwe woordjes en grammatica. De twee laatste uren krijgen we les van een andere lerares en die draait met name om de praktijk. Dan voeren we dus gesprekken (voor zover dat nu al mogelijk is). We hebben samen met een ander Nederlands meisje les. We leren in korte tijd heel erg veel, waardoor onze hoofden nu al ontploffen. Door al het leren zijn we ‘s avonds al snel moe en slapen we al vroeg.

‘s Middags zijn we aan het leren of gaan we langs de stad. Bijvoorbeeld om de was te laten doen. Tot onze verrassing strijken ze alles. Zelfs push-up bh’s, die nu dus helemaal ingedeukt zijn. Of we bezoeken een markt of kijken onze ogen uit op de Plaza d’Armas.

We hebben al een korte kennismaking gehad met het weeshuis. Carina, de directrice, heeft ons een rondleiding gegeven. Er zijn 17 kindjes, waarvan ongeveer 5 ouder zijn dan 4 en verder vooral baby’tjes en peuters. We hebben de kleertjes die Kirsten vanuit Nederland heeft meegekregen alvast afgegeven (bedankt daarvoor!). Afgezien van een broek, want Kirsten was zo in kledingnood dat ze er eentje heeft gehouden.

Het is nu weekend en we zoeken vanmiddag een zwembad op. Juana propt ons zo vol dat een beetje lichaamsbeweging wel noodzakelijk is.

%%wppa%% %%slide=6%%

Huacachina, Ica

3 reacties

Na een busrit van 4 uur kwamen we gisterochtend aan in Ica. Van daaruit hebben we een taxi gedeeld met twee andere Nederlanders naar Huacachina. Dit is een kleine oase midden in de woestijn. In de oase staan allemaal hostels en wat restaurants en dat was het eigenlijk wel zo’n beetje. Het is hier heel mooi, met alle palmbomen en het uitzicht over de woestijn.

Vandaag hebben we een hele grote heuvel in de woestijn beklommen. Dit was enorm zwaar midden op de dag. We hebben meerdere keren een rustpauze ingelast en toen we bovenaan de heuvel waren was ons water alweer op. Het zand was heel heet, dus langzaam lopen was eigenlijk ook geen optie. Het uitzicht bovenaan was het afzien wel waard.

Na deze inspanning waren we toe aan wat afkoeling. Ons hostel heeft geen zwembad, dus gingen we naar het zwembad hiernaast. We hadden onze sandalen nog niet uit of we werden al weggestuurd. De entree was ongeveer 5 euro per persoon en dat vonden wij natuurlijk te veel. Maar we gaven niet op. Het volgende hostel met een zwembad heeft ons niet weggestuurd en daardoor konden we toch even een frisse duik nemen.

Aan het eind van de middag zijn we met een buggy door de woestijn gereden. Er werden meerdere stops gemaakt waar we met een board de heuvel af konden roetsjen. De eerste heuvel was uiteraard de kleinste, om te wennen. Daarna werd het steeds hoger en steiler. We hebben geprobeerd wat filmpjes en foto’s te maken, maar omdat we zo hard gingen zijn er maar een paar gelukt.

Overdag hadden we het zo heet en wilden we graag verkoeling. Na de zonsondergang in de woestijn werd het steeds kouder en wilden we alleen maar terug naar het hostel.

Morgen nog een laatste dagje hier en dan pakken we ‘s avonds de bus naar Arequipa.

[wppa type=”slide” album=”5″][/wppa]

Lima

3 reacties

De kop is er af, de eerste dagen zijn voorbij. We hadden twee dagen om de hoofdstad van Peru, Lima, te bekijken. Ons hostel staat in de toeristische wijk Miraflores. Deze wijk ligt aan de oceaan. In deze wijk hebben we het grootste deel van de eerste dag doorgebracht.

Voor de avond hebben we een aantal mensen uit het hostel gevraagd om mee te gaan naar de fonteinen, ‘circuito magico del agua’. We gingen met zijn zessen en het kwam zo uit dat we niet samen in één taxi pasten. Maar wat kan er mis gaan? We gaven de twee taxichauffeurs dezelfde aanwijzingen. Bij aankomst konden we elkaar nergens vinden. “Wow, it´s your first day and you’ve already lost your friend” zei één van onze hostelgenoten. Uiteindelijk bleek dat er meerdere ingangen waren van het park en liepen we elkaar tegemoet.

De eerste avond moesten we ook meteen maar dronken worden, dus hebben we het lokale drankje ‘pisco sour’ uitgeprobeerd.

Vandaag zijn we naar ‘Huaca Pucllana’ geweest. Dit is een opgraving van wat de pre-inca’s, ofwel Huari’s, hebben gebouwd. Zij offerden daar regelmatig vrouwen, kinderen en dieren.

Straks is het pisco sour avond in het hostel. Dat is mooi, want we moeten morgenochtend vroeg op om met de bus naar Ica te gaan. Dan kunnen we vast lekker slapen!

%%wppa%% %%slide=4%%

 

Uitzwaaifeestje

1 reactie

Op 15 september namen we afscheid van onze vriendjes en vriendinnetjes in de Aperitivo in Utrecht. Het was erg gezellig, we hebben veel cadeautjes gekregen, veel gedronken en we gaan iedereen heel erg missen!

Voor iedereen die er bij was: bedankt voor een superleuk feest waar we nog lang aan terug zullen denken! Ze staan ook al op Facebook, maar in het fotoalbum staat nog een selectie van de foto’s van het feest.

%%wppa%% %%cover=2%%

Voorbereidingen

Geef een reactie

De laatste maanden zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen. Vlucht boeken, prikken halen, spullen kopen, hostel zoeken, etc.

25 september vertrekken we. We hebben er zin in!